Blog Sabien

Verslag bezoek Peru van 30 september tot 16 oktober 2011

De dag na aankomst in Lima ontmoetten we Pedro, de voorzitter van ONG El Fuego. Met z’n allen zijn we met een klein vliegtuigje naar Ayacucho vertrokken. Voor Pedro was het zijn eerste vlucht en een hele spannende!

Nadat we geland waren werden we heel enthousiast en warm onthaald door alle vrouwen én Hugo! We werden bedolven onder de bloemen en warme omhelzingen. In drie taxi’s zijn we naar het Restaurant Via gereden en hebben de tafel laten vullen met lekkere happen en Pisco sour, het drankje van Peru. We hebben heerlijk bijgekletst en genoten van het enthousiasme van de vrouwen. Ook werden we verrast door het bezoek van Derek en zijn vrouw, goede bekenden van ons. Een en al gezelligheid op de eerste avond, maar alle vier konden we nog maar aan één ding denken … een bed en slapen!

De volgende dag was er een druk programma gepland met het inmiddels 14-koppige personeel van El Fuego in het kader van teambuilding.

Margot, onze boekhoudster, had de bijeenkomst bij haar thuis georganiseerd. Om 9 uur hadden we ons verzameld bij de comedor om vervolgens met de taxi naar het huis van Margot te rijden. Ze woont op een landgoed van haar oma met lemen huisjes, aan de rand van de stad. In de idyllische tuin, een weilandje achter hun huis, hebben we kleden neergelegd en kon de teambuilding beginnen. We hadden voor iedereen een T-shirt met het logo van El Fuego erop, maar ook nieuwe schorten en petjes.

Inmiddels werken er voor de stichting zes vaste kokkinnen, twee reserve kokkinnen, de boekhoudster Margot, de bedrijfsleider Hugo, voorzitter Pedro, twee maatschappelijk werksters en een vrijwilliger voor fondsenwerving volgens het no cure no pay principe. Richard, een sociaal werker, werkt sinds kort één dag per maand voor de comedor en checkt de situaties van de kinderen thuis. Daarnaast gaat hij op zoek naar nieuwe kinderen die vanwege extreme armoede in aanmerking komen voor een maaltijd in de comedor.

Het werd een echte Peruaanse teamdag: zaklopen, ‘de vogelverschrikker’ (zoveel mogelijk kleren laten aantrekken) en andere kinderspelletjes van vroeger. Wel grappig. Natuurlijk stond er kip met aardappelen op het menu, heerlijk klaargemaakt. Na een wandeling ging iedereen nog even relaxen en toen heeft Judith de vrouwen toegesproken. Het was het perfecte moment. Totaal onverwacht vertelde ze over het matrassenproject en de groep konden de ogen niet van de pratende Judith afhouden. Zichtbaar geëmotioneerd en intens blij reageerden de kokkinnen!

Anja, de vrouw van onze fotograaf Stefan, zou de boel gaan coördineren, een hele klus….!

Maandag zijn we naar de comedor gegaan en heeft Stefan zijn eerste foto’s en films gemaakt van het hele gebeuren in en rondom de keuken. Wat een verschil met drie jaar geleden! Wat zagen de kinderen er goed uit!! Ik herkende sommige kinderen niet meer. Eerst magere ratjes en nu gezonde jonge meiden!

We aten een heerlijke lunch en na het opruimen en schoonmaken zijn we meegegaan naar de huizen van de vrouwen. Zo konden we bekijken hoeveel bedden en matrassen we zouden gaan aanschaffen. Het was ook meteen een mooie kans om bij de vrouwen thuis een kijkje te nemen. Stefan stond paraat met zijn camera. Het was soms schokkend om te zien hoe de vrouwen slapen. Zulke smerige bedden, tussen kooien met cavia’s….

Na het opmeten van de bedden en het noteren van de aantallen gingen we terug naar de comedor want er was een groot feest georganiseerd vanwege het driejarig bestaan van de onze comedor!

Alle kinderen die bij ons eten waren uitgenodigd. Er was snoep, taart, priklimonade en er waren twee clowns die harde muziek maakten, waarop de kinderen gingen dansen. Het spektakel duurde de hele avond en compleet gesloopt gingen we terug naar onze hostal, waar we direct in coma vielen.

Dinsdag hebben we eerst allerlei klussen gedaan: bankzaken, administratie, locatie aardappelschilmachine en verbouwing checken. Ook zijn we even bij Frederique en haar collega’s van Mama Alice langsgegaan om even bij te praten. Daarna door naar de comedor en daar meegegeten en meegeholpen.

Vervolgens zijn we met alle vrouwen naar het centrum gegaan om de matrassen en bedden uit te zoeken. De vrouwen wisten precies wat ze wilden en we lieten ze hun gang gaan. Anja was druk in de weer met haar schrift om alle wensen en keuzes van de vrouwen op te schrijven, maar deze werden steeds weer aangepast. Mar Anja zat er boven op en uiteindelijk hadden de vrouwen naar tevredenheid hun keuzes gemaakt voor aantrekkelijke prijzen.

We kwamen laat thuis en zijn na een snelle douche doorgegaan naar Derek en zijn vrouw die ons hadden uitgenodigd voor een barbecue bij hun thuis. Derek bleek een kleinere variant van de waterzuiveringsinstallatie te hebben. Na overleg hebben we besloten vier van deze mini-installaties te gaan inzetten bij de kindertehuizen in Cusco in plaats van één grote installatie.

Woensdag stond opnieuw in het teken van het matrassenproject. Stefan had voor zijn filmopname goed licht nodig en daarom zijn we in de ochtend met Paulina, een van de kokkinnen, alvast de matrassen en bedden gaan ophalen. Pedro heeft de bedden toen in elkaar gezet, natuurlijk gefilmd door Stefan. Eind van de middag zijn we met de andere vrouwen de overige spullen gaan ophalen bij de matrassenhandelaar, die de dag van zijn leven had met zo’n grote verkoop!

Daarna zijn we met een vrachtwagen volgeladen met matrassen en taxi’s vol gillende vrouwen de huizen langsgegaan om alles af te leveren.

Het was heel bijzonder om iedereen zo blij te zien!! De families stonden klaar om te helpen en men kon niet wachten om op de nieuwe matrassen te gaan slapen!

Zeer voldaan zijn we teruggegaan naar de hostal en hebben we een gezellig etentje gehad met Frederique en haar collega’s.

Donderdag stonden de evaluatiegesprekken met alle vrouwen op het programma. Samen met Judith en Pedro hebben we alle vrouwen gevraagd hoe ze functioneerden, wat er goed of fout is gegaan, wat ze zouden willen in de toekomst, etc.

Daarna ben ik met Pedro naar het huis gegaan van één van de kinderen die bij ons in de comedor eet. We hadden van de kokkinnen gehoord dat hij zonder ouders woont. Wat we daar aantroffen was echt afschuwelijk: verschillende kinderen van diverse ouders wonen onder één dak, geen toezicht, geen wc, twee doorgezakte bedden voor vijf mensen tussen het vuil, geen keuken … Pedro en ik keken elkaar aan en dachten hetzelfde: Angelo moet hulp krijgen, en snel! We hebben Richard, de sociaal werker, opgehaald om een vragenlijst in te vullen. Al gauw besloten we Angelo (vijf jaar) en nog twee andere kleintjes die daar wonen voortaan gratis eten te geven in de comedor. Ook gaan we kijken of we schoolspullen kunnen kopen en een identiteitsbewijs (DNI) kunnen regelen zodat hij in ieder geval weer naar school kan. Zijn ouders leven nog wel maar zijn allebei vertrokken naar de jungle, ver weg en hebben geen contact meer opgenomen. Je kunt het je niet voorstellen maar het gebeurt. Ouders die de hun kinderen verlaten en ze, zo klein ze als ze zijn, aan hun lot over laten. Er is nog een schrijnend geval van een jongetje die wij ook ‘adopteren’ oftewel gratis eten geven. De sociaal werker gaat hier ook nog langs en zal mij zijn verslag mailen.

Vrijdag is Stefan samen met Hugo en Pedro naar de markt geweest om foto’s te maken. Ik ben met Anja naar de winkel gegaan om lakens voor hun nieuwe matrassen te kopen als extra cadeautje voor de vrouwen. Dit was een gift van de ouders van Anja, echt geweldig. Daarna door naar de comedor, waar we de lakens goed hebben verstopt.

Na het middagmaal, het opruimen en schoonmaken vond de laatste grote vergadering plaats. Hierin werden besproken wat er het afgelopen jaar is bereikt en wat de nieuwe plannen zijn. Ook werd de ‘Werkneemster van het Jaar’ gekozen. Dit jaar is dat Teofila geworden. Pelaya werd uitgekozen tot ‘Cateringwerkneemster van het Jaar. Ze kregen bloemen en de eer! Als afsluiter kregen de vrouwen de lakens van Anja. Weer waren ze helemaal verrast!! Veel tranen, veel mooie en lieve woorden.

Het was de laatste dag voor Judith, Stefan en Anja in Ayacucho. Dat betekende afscheid nemen ….. en dat is altijd zo zwaar!

Ik zou nog blijven om enkele zaken af te ronden.

De volgende ochtend vertrokken Judith, Stefan en Anja naar Cusco, het straatkinderenproject. Zij werden door alle vrouwen uitgezwaaid op het vliegveld.

Ik heb die dag samen met Hugo, bedrijfsleider van de comedor, een logistiek plan van aanpak gemaakt voor de werkzaamheden rond de aardappelmachine. Over uiterlijk een maand zal deze machine in gebruik genomen worden. Er zal worden gewerkt in shifts. Ook in de weekenden. De aardappelschilmachine is van groot belang voor de financiële onafhankelijkheid van de comedor. Deze moet 35–40 % van de uitgaven gaan dekken.

We starten met kleine aantallen en gaan 100 kg aardappelen per dag leveren aan verschillende restaurants. Dit zal worden uitgebreid tot 500 kg per dag.

De aardappelen moeten op twee tijdstippen (ochtend en begin van de middag) geleverd gaan worden aan de restaurants in het centrum. Het vervoer hiervan is een uitdaging. Ook het vervoer van alle cateringopdrachten en het inkopen doen op de markt vergt een strakke logistieke planning. Momenteel zijn we afhankelijk van taxichauffeurs en de leenauto van Hugo. Maar we zullen uiteindelijk zelf vervoer moeten organiseren in de vorm van bijv. een tweedehands auto die de vrouwen zelf kunnen besturen.

Comedor El Fuego is inmiddels een klein bedrijfje geworden door catering en half fabricaten te gaan leveren, zal zij zich nu moeten professionaliseren.

De laatste dagen in Ayacucho heb ik met de vrouwen nog nieuwe keukenmaterialen gekocht. Zij kregen ook nieuwe werkschoenen. Er is gewerkt aan een nieuwe menukaart en er zijn visitekaartjes gedrukt voor de catering. En niet te vergeten is er een nieuw ophangbord voor de comedor gemaakt met de aankondiging: El Fuego.

Vlak voor de terugreis zijn we in Lima nog naar de winkel geweest waar de aardappelmachine is gekocht en werden positief verrast door het apparaat. We hebben met eigen ogen gezien hoe vijf kilo aardappelen worden geschild. In een paar minuten is het gepiept! Het schilverlies is minimaal zodat we weinig ‘aardappel’ verliezen per geschilde kilo.

Alles wat we wilden doen is gedaan, wat we wilden zeggen is besproken. We gaan met een gerust hart weer terug naar huis.

Verdere opleiding kokkinnen

De vrouwen gaan ook dit jaar weer een week stage lopen in Via Via, het hotel- restaurant waar El Fuego mee samenwerkt.

El Fuego wil zich professionaliseren, aangezien de cateringopdrachten groeien en de opdrachtgevers veeleisender worden. Daarom heeft Judith een opleidingsinstituut uitgezocht waar de vrouwen kunnen kiezen uit modules van opleidingen zoals: Peruaans koken, internationaal koken, patisserie, brood en taarten bakken, computeropleiding en een naaiopleiding.

De vrouwen zijn hier bijzonder enthousiast over. Ze gaan de eerste officiële opleiding van hun leven gaan volgen! En na afloop krijgen ze een certificaat mee naar huis.

In 2012 starten de eerste vrouwen met de eerste modules van een opleiding naar keuze.

El Fuego streeft ernaar de vrouwen zo breed mogelijk op te leiden met de bedoeling dat ze elkaar verder kunnen opleiden in training on the job.

Share This